نوشتن به معنای واقعی کلمه مرا از گم‌گشتگی نجات می‌دهد.
چرا کلمه گمگشته را به کار می‌برم؟
چون برای نوشتن به لحاظ شناختی سه کار باید انجام داد:
هدف‌گذاری
باید بدانیم چه می‌خواهیم بنویسیم و چرا می‌نویسیم. نیاز است برای این روند، بدانیم چگونه می‌خواهیم شروع کنیم. چگونه نوشته‌مان را بسط دهیم و به چه‌شکل آن را به انتها برسانیم. تمام این فرآیند که تحت عنوان هدف‌گذاری نام دارد به یک پیش‌زمینه نیاز دارد:
قرارگرفتن و نوشتن
این آن بخش است که بزرگسالان بیش‌فعال همیشه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. پس از تعیین هدف و انتخاب موضوع فرد نیازمند چیدن تکه‌های جورچین در کنار یکدیگر است و آن را برنامه ریزی می‌نامیم.
برنامه‌ریزی
این جایی است که برای فرد باید روشن باشد در هریک از پاراگراف‌ها چه می‌خواهد بنویسد پس برای آن برنامه‌ریزی می‌کند. این برنامه‌ریختن می‌تواند در ذهنتان اتفاق بیفتد اما بهتر است آنرا را روی کاغذ بیاورید. برنامه‌ریزی واژه‌ای ترسناک برای افراد بیش‌فعال است و می‌تواند آنها را از انجام کل فرآیند منصرف کند. بزرگسال بیش‌فعال ترجیح می‌دهد، همه چیز را به صورت هیجانی انجام دهد.
بازداری تکانه
مدیریت هیجان هنگام نوشتن مهارتی است که هر فرد برای تمرکز داشتن، به آن نیاز دارد. این جمله اطلاعاتی بدیهی در خود دارد اما همین مهارت بدیهی و به ظاهر ساده، برای یک بزرگسال بیش‌فعال ب کار مشقت‌باری است. مخصوصا اگر موتور جستجوی گوگل هنگام نوشتن در دسترس آنها باشد، برای نوشتن هر پاراگراف، باید هرواژه‌ی کوچک را در موتور جستجو بررسی کنند. این آن چیزی است که اگر مدیریت نشود نوشتن فرد را به روندی ناتمام تبدیل می‌کند.
نظارت
در این مرحله فرد هرچه نوشته است، باید مرور کند. ساختار، غلط‌های املایی و جملات و عبارت‌های که می‌تواند به اصل متن آسیب بزند در این مرحله باید تصحیح شود. این هم یکی از آن مراحلی است که بزرگسال بیش‌فعال از آن بیزار است. دوباره‌خوانی و هرچیز که کلمه دوباره به سر آن اضافه شود برای بزرگسال بیش‌فعال به معنای تکرار است و او از تکرار فراری است. اما نوشتن بدون انجام این مرحله چیزی جز یک چرک‌نویس نیست.
اگر از این سه مرحله صحیح و سالم بدون کبودی بدن بیرون بیایید، می‌توانید یک متن پیش روی خود داشته باشید که حداقل کاری که با شما کرده، نشاندن شما روی صندلی برای چندساعت است.
به این دلیل است که می‌گویم نوشتن نجات از گم‌گشتگی است.
تحقیقات و نوشتن
نوشتن می‌تواند باعث بازخوانی خاطرات شود. وقتی اطلاعات را یادداشت می‌کنید مشغول بازخوانی اطلاعات از حافظه‌اید. امر نوشتن باعث به خاطرسپاری بهتر اطلاعات در حافظه‌تان می‌شود.
تمرین و تکرار
نوشتن تکرار است. تکراری که باعث می‌شود بسیاری از آنچه نمی‌توانید به خاطر بسپارید و در حافظه‌ی خود نگه دارید و به هنگام نیاز آن را روی کاغذ بیاورید.
سازماندهی و نظم
نوشتن کمکتان می‌کند افکارتان را سازماندهی کنید. این نظم به شما کمک می‌کند که داده‌ها در حافظه‌تان آسان‌تر برای یادآوری در دسترس شما قرار گیرند.
مهارت دیداری-فضایی
وقتی می‌نویسید می‌توانید تصاویر را در دنیای بیرون تصور کنید. تصویر‌سازی به بهبود حافظه بسیار کمک می‌کند. شاید برای این است که داستان‌نویسی می‌تواند در وجود تک تک ما تا حدی رخنه کند که بتوانیم جای راوی در دنیای بیرون زندگی کنیم.
نوشتن تنها پناهگاهی است که هرگز از حمایت شما شانه خالی نمی‌کند، پس به آن تکیه کنید.
