بیش‌فعالی، کلمه‌ای است که این روزها زیاد به گوش می‌خورد. نگرش عامی جامعه نسبت به این عبارت و تعریفی که از آن ارائه می‌شود، تنها
وقتی از رشته‌ام سوال می‌شود. حدود دو خط باید برای افراد توضیح دهم که دقیقا چه‌کاری انجام می‌دهم؟ بعد از توضیحات باز از من می‌پرسند،
گاهی ما آدمها وجودمان مثل پلاستیک است. نه کلک‌مان کنده می‌شود نه جذب می شویم. در طبیعت رها میشویم تا چند صدسال بعد از
من ملقمه‌ایی از انواع هنر‌های آزمایش شده هستم. دوره‌ی بازیگری دیده‌ام. دوره‌ی فیلسازی گذرندم و دو فیلم برای اینکه در‌دنیای آماتورها شناخته شوم ساختم.
«پذیرش» پذیرش همان چیزی که اگراتفاق نیفتد ما عصبانی میشویم. همان چیزی است که وقتی کسی دکمه‌اش را فشارمی‌دهد،مثل بمب ساعتی منفجر میشویم. همان نقص‌هایی
حافظه تمام آن چیزی است که به اعمال ما هویت می بخشد. تمام آنچه که بودیم، آنچه که کرده ایم ، کودکیمان،نوجوانی، وابسته به
حدود دو سال پیش یکی از مراجعه کنندگانم که مطمئن هستم نوشته هایم را دنبال می کند سوال عجیبی از من پرسید. ظاهر پرسش خیلی
یکی از تکراری ترین و در عین حال مهمترین جملاتی که در طی جلساتم با مراجعه کننده ام شنیده ام این جمله است: ” من
هیچ کس نیست. دقیقا هیچ کس نیست. حتی آن هم که یک روز بود دیگر نیست. همان کسیکه در لحظه های خوشی با
یکی از تجربیات نابی که دوست دارم از آن صحبت کنم رقصیدن با کسی است که دوستش دارم. تجربه ایی که تا زنده هستم دوست
